درصد مشارکت در ساخت

در بیشتر کشورهای جهان تقریباً تولید مسکن به لحاظ هزینه‌های هنگفت معضلی بزرگ محسوب می‌شود. از طرفی نیز با افزایش امید زندگی بشر و بالا رفتن نرخ رشد جمعیت به نحوی بی سابقه، دولت‌ها با مشکلات جدی برای برآوردن نیازهای مردم خود مواجه شده اند. در این بین عده معدود و محدودی صاحب زمین هستند و اگر قرار باشد تنها آنها حق سکونت داشته باشند دیگر جایی برای سایرین نخواهد ماند.

از سوی دیگر نیز همۀ مالکین زمین لزوماً تخصص و یا توانایی مالی ساخت و ساز را ندارند. بنابراین دو گروهِ صاحبان زمین و صاحبان فنی و توان مالی، درصدد همکاری و مشارکت با یکدیگر برمی‌آیند و از آنجا که مالکین زمین، چیزی به جز زمین ندارند تا در ازای ساخت و ساز بپردازند، می پذیرند سهمی از آنچه ساخته شده است به سازنده تعلق یابد.

یکی از ویژگی‌های عصر حاضر، ظهور قراردادهای جدید می‌باشد که برای نیازهایی که در دوره‌های گذشته وجود نداشته یا مورد توجه نبوده، پدید آمده است. قرارداد مشارکت در ساخت نیز از انواع قراردادهای جدید می باشد و ظرف چند سال اخیر به لحاظ شرایط اقتصادی و اجتماعی جامعه و افزایش جمعیت و مشکلات دولت و مردم در امر تهیه مسکن ظهور یافته است.

قرارداد مشارکت در ساخت بین مالکین و سازنده‌ها منعقد می‌شود و آوردۀ مالک، زمین و آوردۀ سازنده هزینه ساخت و دانش فنی او می باشد که حاصل این قرارداد ساختمان جدیدالحداثی است که با توجه به میزان آورده‌ی هر یک از طرفین قرارداد، دور طرف قراراداد یعنی مالک و سازنده صاحب درصدی از بنای جدید می شوند که اصلاحاً درصد مشارکت در ساخت عنوان می‌شود.